ลองเอาไปใช้สักครั้งสิ แล้วจะรู้ว่าที่ ซุนวู ว่าไว้ การรบที่ดีสุดคือการรบที่เราไม่ต้องเสียเลือดเนื้อท

เรื่องนี้เกิดขึ้นใหม่สดๆร้อนๆ สำหรับดวงคนนึงที่ได้โทรศัพท์มาถามผมว่า สืบเนื่องที่ผมบอกไม่ให้ครอบครัวนี้ตั้งโรงงานเป็นของตัวเอง  ทำให้เกิดปัญหาระหว่างการดำเนินการสร้างโรงงานมากมาย ทั้งสถานที่ที่ต้องเปลี่ยนที่ใหม่ ป้ายโรงงานที่ร้านทำผิด กระแสไฟฟ้าที่เดินไม่ได้ตามมาตรฐาน และที่หนักสุดตอนนี้คือโดนคนที่จะขายเครื่องจักรโกง  คำถามสั้นๆของเธอคือ ฟ้องร้องดีไหม

ณ เวลานั้นผมตอบกลับไปว่า ตามธรรมเนียมจีนแล้ว การขึ้นโรงศาลและการฟ้องร้องแจ้งความเป็นอะไรที่น่ากลัวสุดๆ ไม่ควรทำ หลีกเลี่ยงได้ก็เลี่ยงไปเสีย  เธอก็ตอบว่าคนที่โกงนั้นเขาท้า เขาด่าเธอแบบสาดเสียเทเสียมาก จนเธอโมโหมากๆเลย มีวิธีแก้ความโมโหได้ไหม

ผมบอกไปสองข้อ หนึ่งคือ การฟ้องร้องหากจะทำให้ทำเพื่อปกป้องตนเอง แต่อย่าไปทำร้ายคนอื่น ให้คิดเสียว่าเขาอาจต้องมีลูก มีภรรยาที่ต้องเลี้ยงดู การไปฟ้องจนกระทั่งเราได้เปรียบ เขาเสียเปรียบ นั่นหละถือว่าเป็นการทำร้าย  กรณีนี้ ผู้หญิงคนนี้สามารถฟ้องเรียกร้องให้ได้เครื่องจักร ตลอดจนเงินทดแทนความเสียหายสารพัดคืนด้วย แต่ผมก็ได้ทำการห้ามไว้  บอกว่า  คนที่ทำร้ายคนอื่นก็ถือว่าสร้างอกุศลกรรม อย่าทำ แต่ครั้นจะไม่ฟ้องเลยก็ไม่ได้ เพราะอย่าลืมว่า เรางดเว้นจากการไม่ไปเบียดเบียนคนอื่น แต่เรากำลังทำการเบียดเบียนตนด้วยการทำตนให้เสียประโยชน์อยู่ แบบนี้ไม่เรียกว่าความเมตตาที่แท้จริง เพราะให้ความเมตตา ให้ทาน ในขณะที่ตนเองก็ต้องเดือดร้อน หาความสุขไม่ได้

ข้อที่สอง คือ ผมบอกว่าเพื่อการหาความสุขให้ได้ จะได้ไม่ติดขัดในเรื่องเงินทอง เพราะดวงชะตาคนเราต้องการความสุขมาเป็นอาหารล่อเงิน  เงินทองเหมือนแมวการ์ฟิวจอมขี้เกียด ท่านจะไปบังคับ ไปด่าทอ ฉุดกระชากให้เงินทองโชคลาภเข้ากระเป๋านั้น ทำให้ชั่วชีวิตมันก็ไม่เข้ามาหรอก เพราะเงินมันหยิ่งและเล่นตัว ยิ่งเราง้อมันเท่าใด มันยิ่งหนีจากเรา แต่ถ้าเราทำใจให้เป็นสุข มีความสุข และอยู่กับสภาพความเป็นจริงได้ เงินทองจะรีบวิ่งเข้ามาหา เสนอหน้ามาเป็นหมื่นเป็นแสนให้เราได้ใช้สอยมัน  วิธีคือ เริ่มด้วยการเอา โทสะ ออกเสียก่อน

ผมถามเขาว่า เคยเป็นใช่ไหม บางทีที่โกรธ พอคลายอารมณ์แล้วรู้สึกว่า เหมือนผีปิศาจเข้าสิง ไม่ใช่ตัวตนของตัวเองเลย เหตุนี้ก็เพราะว่าเราฝังตะกอนแห่งความโกรธเอาไว้ใน ใจใสๆของเราโดยไม่รู้ตัว  คือ ถ้าเปรียบใสเหมือนแก้วใส่น้ำใส  ความขุ่นข้องหมองใจ อารมณ์ไม่พอใจ บูดบึ้ง ขุ่นเคืองใครแบบเล็กๆน้อยสักคน เช่น รถติดไฟแดงนานมาก มีคนปาดหน้ารถกลางถนน หรือเจอแท็กซี่นิสัยแย่ๆ แล้วระหว่างวันเราพยายามที่จะหาเรื่องอื่นทำให้ ลืมๆ มันไป แบบที่เพื่อนๆผู้หวังดีชอบให้กำลังใจเราว่า ถ้าไม่พอใจมากก็ให้ลืมมันไปซะ อย่าไปสนใจมัน  แบบนี้ทำให้กระบวนการบำบัดตะกอนใจด้วยการให้อภัยมันหายไปครับ  คือสิ่งที่ควรทำให้เราหยุดตั้งสติแล้วให้อภัยเขา ทำใจเราให้ใส ให้มีเมตตามา จนคลายความโกรธลง ไม่ใช่ลืมมันไป เพราะการลืมนั้น จิตสำนึกเราอาจจำมันไม่ได้ก็จริง แต่จิตใต้สำนึกเรายึดมันไว้อย่างมั่นมากๆ นานวันก็จะเหมือนเราค่อยๆโปรยขี้เถ้าสีดำๆลงในแก้วน้ำใสๆของเรา มองทีไรก็ยังใสเหมือนเดิม ใช่ครับ มันใสเหมือนเดิม แต่พอเกิดความยุแหย่ จากอะไรที่มากระแทกใจเรา  หรือที่เรียกว่า กระตุ้นต่อมความโกรธ ทำให้เหลืออด ล้ำเส้นความอดทน ความบ้าคลั่งจะทำให้ตะกอนขุ่นทั้งหมดลอยวนอยู่เต็มแก้วน้ำ  จากน้ำใสๆ ใจเบาๆของเรา กลายเป็นเหมือนมีผีปิศาจเข้าสิงกลายเป็นน้ำสีดำขุ่นคลักขึ้นมาทันทีทันใด  วิธีที่แนะนำให้ให้อภัยเพื่อดับตะกอนเบาบางของโทสะก็เพื่อล้างเอาตะกอนเดิมๆในใจเราออกไปให้หมด  ให้อภัยความผิดในอดีตของเราด้วย เพื่อการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ให้คิดเสียเหมือนว่าเรากำลังดูละครฉากเศร้ามากๆจนแทบร้องไห้ แต่เมื่อถึงช่วงโฆษณาเราก็จะระลึกรู้ได้ว่า อ้าว นั้นละคร ไม่ใช่ตัวเรา  ก็จะมีสติระลึกรู้ออกมาได้ว่า ไม่ควรไปเสียใจโศกเศร้า ร่ำไร รำพันอะไรกับอารมณ์นั้นๆ ความผิดพลาดในอดีตก็เหมือนกัน ให้รีบยอมรับความผิด แสวงหาข้อที่เราทำพลาด สกัดว่าแนวทางใดที่จะไม่ไปหวนทำความผิดนั้นอีก แล้วสลัดทุกอย่างออกจากใจเรา จำไว้แต่ว่า แนวทางใดที่ฉันจะไม่ไปหวนทำผิดแบบนั้นให้ต้องเสียใจอีก เท่านั้นพอ

ส่วนวิธีดับ ความโกรธ เฉพาะหน้า ที่ผมแนะนำผู้หญิงคนนี้ไปแล้วเธอว่าเข้าใจง่ายและใช้ได้ผลคือว่า ขณะที่โกรธๆ ในยามที่ไม่โกรธมากๆ แค่เริ่มรู้สึกไม่พอใจ ให้รีบสมมติว่าตัวเองมีอีกร่างหนึ่ง แยกร่างออกมายืนใกล้ๆกับร่างที่กำลังโกรธ แล้วมองดูหน้าตัวเองที่กำลังบูดบึ้ง มือตัวเองที่กำลังเกร็ง โดยไม่ต้องสนใจคนอื่น ไม่ต้องมองคนอื่น มองแต่ร่างตัวเองที่กำลัง กรี๊ดๆๆ อยู่ในใจ กำลังจะอ้าปากทำหน้าเบี้ยวออกด่าว่าคนอื่น แล้วจะตลกตัวเองทันทีว่า เฮ่อ เราทำท่าทางหน้าตาอุบาทว์อัปลักษณ์นั้นไปได้อย่างไร พอสักพักอารมณ์โกรธมากจะกลายเป็นอารมร์ตลก ละก็จะไม่โกรธ และก็จะมีสติ พอมีสติให้รีบหันมามองคนที่กำลังทำให้เราโกรธ แล้วให้อภัยเขาเสีย พูดคุยกับเขาด้วยความมีสติ ถ้าเขายังไม่หยุดที่จะสร้างโทสะ เราก็จะเห็นคนน่าตลกคนที่สองคือตัวเขาเองที่กำลังทำหน้ายักษ์หน้ามาร โกรธเราที่ทำหน้ายิ้มฟังเขาอย่างมีใจชื่นบาน

ปรากฎว่าเธอก็ลองเอาไปทำ เธอไปพูดคุยเรื่องคดีด้วยวิธีนี้ พร้อมๆกับทนายความ ตำรวจ และเพื่อนๆที่ไปด้วย  เธอจึงกลับมาเล่าประสบการณ์ให้ผมฟัง  เธอบอกว่า แปลกนะ คนอื่นกลับโกรธแทนเธอเป็นฟืนเป็นไฟ และเถียง และด่าแทนเธอด้วย  แปลกใจและถามเธอกันทุกคนเลยว่า เจอแบบนี้ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ

ผมเลยรีบพูดสวนคืนไปว่า  ตอนแรกเราไม่โกรธ เพราะเราตลกตัวเราเองที่กำลังบูดบึ้ง ทำหน้าตาท่าทางประหลาดๆ แบบที่ไม่เคยทำ เราหยุดได้ คนที่น่าตลกน่าขำมากๆก็คือตัวเราเอง คือการนั่งมองยายผีบ้าตัวนึงกำลังจะกรี๊ดๆ พอเราสงบได้ ก็หันไปมองคู่กรณีเราให้อภัยแล้วเขายังโกรธด่าว่ากับทนายความของเรา กับเพื่อนเรา ก็มองคนเหล่านั้นทะเลาะทำหน้าทำตาบ้าๆบอๆกันไป ส่วนตัวเราก็นั่งให้อภัยเขาและคอยบอกคนรอบข้างให้เห็นโทษความโกรธ ให้ละความโกรธ และให้อภัยเขาเสีย   ลองนั่งนึกย้อนดูนะ ถ้าวันนั้นผมบอกให้ ฟ้องเลยๆ จะหาฤกษ์ดีๆ จะหาทนา่ยดีๆช่วย แน่นอนตามดวงมีโอกาสชนะ แต่ว่า เราได้เงินจริง แลกกับบาปอกุศลสารพัดที่จะได้ ทั้งใจขุ่นมัว ทั้งผูกพยาบาท ตามรายทางที่เราต้องนั่งโกรธรบราฆ่าฟันด้วยกาย ด้วยวาจากับเขา  สู้ผมบอกให้ดับความโกรธออก แล้วทำเรื่องคดีความด้วยความมีสติ นอกจากไม่ต้องไปทะเลาะกับเขาเองแล้ว กลายเป็นว่ามีคนลุกขึ้นมาปกป้องเราไม่รู้กี่คนๆ จนแทบเรียกว่าเรานั่งคลายอารมณ์แล้วปล่อยให้คนอื่นจัดการไปเสียด้วยซ้ำ

ลองเอาไปใช้สักครั้งสิ แล้วจะรู้ว่าที่ ซุนวู ว่าไว้ การรบที่ดีสุดคือการรบที่เราไม่ต้องเสียเลือดเนื้อทหารเลยมันเป็นอย่างไร

อย่าให้ผลประโยชน์ของเงินทองมาทำให้เราหลงระเริงจนทำบาปอกุศลกรรมมากมายโดยไม่รู้ตัว เพียงเพื่อคำว่า ฉันต้องไม่ถูกเขาโกง เขาโกงฉัน ทำร้ายฉัน ฉันต้องเรียกร้องให้ได้คืนให้ได้  เพราะอย่าลืมว่า อะไรๆที่คุณเรียกร้องได้มา สุดท้าย พอคุณลาโลกนี้ไปแล้ว คุณก็ต้องทิ้งไว้  ส่วนอกุศลที่เผลอโลภ เผลอโกรธระหว่างทางที่ฟ้องร้องคดีกันนั้น มันจะติดตามตัวคุณไป ทุกภพ ทุกชาติ คุ้มกันแล้วหรือ

เหมือนกับที่พุทธเจ้าเคยตั้งคำถามกับสาวกว่า โน่น เธอเห็นชายคนนึงลากเอากิ่งไม้ใบไม้นั้่นไปตามพื้นอันขรุขระอย่างแรงๆ ลากไปไกลๆนั้น เธอรู้สึกเจ็บปวดอะไรไหมเวลาเธอเห็น  นั่นก็เพราะเธอรู้ว่า ใบไม้่กิ่งไม้นั้น ไม่ใช่ตัวเธอ เพราะฉะนั้น ถ้าคิดเสียได้ว่า รูปกายนี้ก็ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา ไม่ควรถือว่าเป็นตัวเป็นตนของเราเสียได้  ก็จะไม่ต้องทุกข์ ต้องเจ็บปวดร้าวกับอะไรๆที่มากระทบ เพราะเขาไม่ได้กระทบ ตัวเรา ความเป้นตัวเรานั้้่นไม่มี

#ซนว #โกรธ #โทสะ #โลภะ